Bir Babalar Günü daha yaşıyoruz... Alışveriş merkezleri indirimlerle dolup taştı, sosyal medyada klişe sözler uçuştu, bazı evlerde ise sessizliğin sesi yankılanıjor..! Bazı babalar vardır; yorgunluk nedir bilmeden gece gündüz çalışır. Çocuklarının önlüğü ütülü, defteri dolu, ayakkabısı sağlam olsun diye kendi yırtık pabuçlarına bakmadan işe gider. Evlatlarını kendi çocukluğundan daha mutlu yaşatsın diye geçmişini feda eder. Ama nedense kimse fark etmez… Bazı babalar vardır; sabah evden çıkarken kimseye yük olmasın diye sessizce gider. Akşam döndüğünde ne olmuşsa olmuş, gülümsemeye çalışır. Sırtına bir dağ yüklenmiş gibidir ama yine de dik durur, kimselere eğilmez. Eşinin yükünü hafifletmek, çocuklarının geleceğini kurmak için kendi hayallerini toprağa gömer. Ama kimse bilmez… Bazı babalar vardır; sevgisini öyle ulu orta gösteremez. Sarılmaz, ağlamaz, duygularını dökemez. Ama bir bakışıyla evladını baştan sona okuyabilir. Sırf çocukları utanç duymasın diye eskiyen ceketini yüzüne bakmadan giyer. Sustuğu yerden sevdasını haykırır. Yine de duyulmaz… Ve bazı babalar vardır ki evi omuzunda taşır. Eşini, çocuklarını, sorumluluklarını, borçlarını, derdini… Hepsini ama hepsini kendi sırtında götürür. Bir kez bile “yoruldum” demez. Bir baba evin direğidir derler ya, doğrudur. Ama direk ne zaman görülür? Ancak yıkıldığında! Bugün babasını yitirmiş olanlar onu çok iyi anlar. Birden kimsesiz kalmak gibidir. Oysa hep oradaydı. Hep vardı. Ama görülmezdi. Bugün hâlâ hayatta olan babalar için bir şeyler yapmak isteyen varsa, en pahalı hediyeyi değil; bir sarılışı, bir "iyi ki varsın"ı, bir şükranı hediye etsin. Çünkü bazı babalar sadece bir gün değil, her gün görünmeyi hak ediyor. Unutmayın… Bazı kahramanlar pelerin takmaz, sabah erkenden kalkar, işe gider. Bazı sevgiler gösterilmez, alın teriyle yazılır. Ve bazı fedakârlıklar alkışlanmaz; sadece dualarda yaşar. Tüm görünmeyen, suskun, fedakâr, vefakâr babaların Babalar Günü kutlu olsun. Sizi fark eden az olsa da… Varsınız. İyiki varsınız! Telefonunuzda babam arıyor yazıyorsa çok şanslısınız vesselam. Babamın Ceketinin Bir Düğmesi'de ben Olsaydım Babamın ceketinin bir düğmesi olsaydım, Her sabah avucunda uyanırdım ılık ılık... Terli alınlarının izinde bir hatıra, Kokusu ekmek, yorgunluğu nimet kadar kutsal… Omzuna yaslanır, düşmezdim asla, Yüreğinin yanında olurdu yerim. Her adımında hayatı taşırken sırtında, Sana sessizce “buradayım” derim. Babamın suskun gülüşünde bir sır gibi, Ceketinin düğmesi olsam, hep seninle. İlkokul yolunda, mezar başında bile, Ayrılmazdım senden ömrün her diliminde. Ne zaman dara düşsen, çözülsem diye, Seninle yaşar, seninle eskir, sökülürdüm. Ama yüreğinde hep sağlam kalırdım, Babam, bir düğmen olsaydım… ölmeden güler güldürdüm.